Weddenschap ZZ

Printversie

 
 

Weddenschap ZZ

Verslag van een verloren Weddenschap om af te vallen, geschreven door Hilda Mattiesing.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zeeduivel
(Het maandblad voor het personeel van het Zeeweg Ziekenhuis in IJmuiden)

Weddenschap
Er zit een aantrekkelijk kant aan het lichtzinnige, want daar hoort het verrassingselement bij.
Veel mensen komen er helaas nooit aan toe eens toe te geven aan een impuls, en misschien zo de verrassing die het leven zo levendig maakt. Het afgelopen jaar welk jaar (welk jaar?) gaf ik eraan toe.
Voor mij eerder een goed idee dan een lichtzinnige weddenschap. Met een aantal collega's zou ik wat gaan afslanken, wel nodig, wat de meesten die me kennen direct zullen beamen.
Een aantal kilo's in een bepaalde tijd. Harry Martijn, begiftigd met een inventief brein, had voor alle deelnemers een contract opgesteld met bijbehorende tegenprestatie. Voor mijn gevoel deed ik aardig mijn best, maar op één of andere manier lukte het net niet. Een simpele kilo deed me struikelen. Toen kwam het verassingelement al om de hoek kijken, Harry bleek een collega verliezer.
Dit maakte me enigszins wantrouwig.
We hadden namelijk dezelfde tegenprestatie, een ochtend (en) respectievelijk een dag werken in verpleeghuis Velserduin. Harry kende Velserduin van binnen en van buiten, dus dacht ik even wat is hij van plan?

Het wantrouwen was geheel ongegrond, dat bleek later wel. Wel, op 13 december (jaar?) reed ik richting verpleeghuis Velserduin. Ik kende aardig de weg, maar mijn oriëntatievermogen in een bebouwde kom is niet zo best, dus miste ik prompt de afslag en kwam aan de achterkant uit. Een extra rondje in een lichte sneeuwsluier. Ik meldde me bij het nachthoofd, die me onthaalde met een kopje koffie. Even later kwam Harry en gingen we naar afd. A4. De ontvangst was leuk, de jungledrums van verpleeghuis Velserduin werken net zo efficiënt als die van het Zeeweg Ziekenhuis. Veel mensen wisten van de weddenschap. Ik verkleedde me in de badkamer, maakte kennis met de rest van het personeel en we gingen aan het werk. We werden allebei aan iemand gekoppeld. Het was puur verzorgen van de bewoners. Voor Harry een terugblik op zijn tijd in verpleeghuis Velserduin, voor mij een vergelijking met een verzorgingstehuis in Haarlem, waar ik 9 maanden heb gewerkt. Psycho-geriatrie vergt aardig wat van je geestelijke en lichamelijke conditie. Ik heb respect voor het werk dat gedaan wordt. Er waren nog enkele bekenden onder de bewoners die dan toch heel anders op je overkomen.

Het is ook niet te vergelijken met een ziekenhuis. Wel, aangezien we aardig in het personeel zaten die dag, kwam iemand met het onzalige idee om de bedden maar eens goed te soppen. En daar werd mee bedoeld, GRONDIG. Maar we hadden toch nog tijd om even uit het raam te kijken. Uitzicht op het park met bijbehorend beestenspul.
We keken naar een geit, die volgens zeggen al zo'n slordige 6 maanden drachtig was. Aangezien ik van geiten erg weinig verstand heb, zou ik het eerder toeschrijven aan een goede conditie, uitbundig en lekker eten. Mijn sympathie ging dan ook direct uit naar dit dier.

Er volgde nog een rondleiding, door Harry die me praktisch het hele gebouw heeft laten zien. De fysiotherapie vond het een mooie weddenschap, of we nog eens zoiets op touw konden zetten. De hele onderneming werd als positief ervaren en dat hebben we gemerkt.
Inmiddels was Gea Martijn gearriveerd met een fototoestel. Ze was net een kwartier te laat om haar broer en mij, samen met de bewoners en collegae de was te zien sorteren en opvouwen. Dat was trouwens een hele gezellige aangelegenheid.
Ik hen het zelf heel prettig gevonden en ik ben er zeker van dat dit ook voor Harry geldt.

Langs deze weg, hartelijk dank aan alle betrokkenen, die ons hebben opgevangen, begeleid en geplaagd. Mocht één van de lezers eens een impuls krijgen, die misschien wat lichtzinnig lijkt, (maar het achteraf niet blijkt te zijn,): gewoon toegeven.
In ieder geval ben ik weer een ervaring rijker, nu alleen nog wat kilo's armer.

Hilda Mattiesing

Go To Top